Noong bata pa ako’y uhaw ako sa kaalaman

Tila nagdidileryo ang isipan, hindi alam ang katotohanan

Tuwing sasapit ang dilim, ni walang isang taong manangangahas lumabas

Sapagkat lahat sila’y takot sa kwento ng aswang

Ngunit sa aking pagsusumikap na maintindihan ang kwento

Aking tiningnan at pinagmasdan ang nakabalot na misteryo

Sa mapanglaw na kalsada at mahamog na daanan ng seminteryo

Laganap ang aswang na may dalang regalo

Sa aking pagmasid, hindi pangil ang ginagamit ngunit bala

Hindi sila lumilipad ngunit mabilis at mapangahas

Sa pagtunog ng gatilyo’y, buhay ay sukli

Hustiya’y uhaw habang ang kasakiman ay labis

Bawat araw ay may dugong pumapatak

Mga bangkay na lasuglasog, kawawang pagmasdan

Sa bawat patak ng luha’y wala ng hustisyang masusumpungan

Sapagkat ang bagsik ng aswang ay nananatiling hari ng kadiliman

Maraming nadamay, maraming napagkamalan

Sa isang iglap lang, aatakihin ka’t pagmamalupitan

Nanlaban! Nanlaban! Sigaw ng karamihan

Babaliktaran pa ang ikot ng kapalaran

Akala ko di totoo ang aswang

Akala ko, isa lamang itong kwentong bayan

Sa katunayan, nandiyan lang pala sila ating kapaligiran

Nagpapanggap, nagbabalat-kayo, at naghahanap ng biktima